De telefoon ging en ik nam op. `Dag Wilma, je spreekt met Joost!` Joost… Welke Joost dacht ik even. Ik bleek rechter Joost Jansen aan de lijn te hebben. In de rechtbank sprak ik hem -tijdens een zitting-  altijd aan met Edelachtbare Heer of meneer de rechter, en nu meldde hij zich zomaar aan de telefoon als Joost.  Nooit eerder had een rechter mij gebeld. Was er wat aan de hand?

Eén van mijn laatste familiezaken was die van Johanna. Een zaak die vele jaren in beslag nam. Na haar echtscheiding hebben we veel zittingen over de omgang met de kinderen gehad, naast de gebruikelijke discussies over de boedel en alimentatie. Er zijn rondom de kinderen verschillende onderzoeken door de Raad voor de Kinderbescherming gedaan. Er haakten steeds maar hulppartijen aan en men leek het overzicht kwijt te zijn. Dit bracht ik meerdere keren naar voren bij de rechter. Rechter Joost leek mijn zorgen te delen, maar het bleek nog niet eenvoudig om deze rechtszaak de goede kant op te duwen. Joost zei daarom op de laatste zitting dat hij er goed over na ging denken.

Coach en maatschappelijk werker

Sinds enkele jaren heb ik meer de focus op het arbeidsrecht en bestaat mijn praktijk ook voor het overgrote deel uit arbeidszaken. Het familierecht, dat ik vele jaren heb gedaan, vond ik steeds lastiger worden. Niet vanwege de juridische aspecten, maar het feit dat ik steeds meer coach en maatschappelijk werker leek te zijn. Alhoewel ik deze rollen ook goed wist te vervullen, bleek ik toch meer moeite te krijgen met de zogenaamde vechtscheidingen.

Waar blijft de uitspraak?

Maar terug naar rechter Joost. Toen zijn nadenken over de uitspraak in de zaak van Johanna wel heel lang duurde en de rechtbankmedewerkers me aan de telefoon niet konden zeggen hoe lang het nog zou duren, besloot ik drie maanden na de zitting een brief aan de rechter te sturen. In de trant van “waar blijft de uitspraak”, want departijen liepen steeds meer vast. Ik deed dit wel met een kwinkslag, want ik wilde de rechter niet tegen het haar instrijken en ik realiseerde me destijds ook wel dat de rechter het druk had. Maar op het moment dat ik het mijn cliënte niet langer uit kan leggen of gerust kan stellen, is daar het moment om een brief te sturen. Dat had ik gedaan vóór de zomervakantie. Maar helaas voor Johanna, er kwam geen duidelijkheid voor de zomervakantie en de eerste weken van het nieuwe (school)jaar gingen voorbij.  Vervolgens besloot ik later een ander type brief aan de rechter te sturen. Met effect, want nu werd ik dus ineens door rechter Joost gebeld. Dat is uitzonderlijk, want ik had dat nog niet eerder meegemaakt. De rechter gaf aan de telefoon kort en zakelijk weer waarom het wat langer had geduurd en wat hij had bedacht om deze zaak uitzicht en richting te bieden. Dit met de concrete toezegging dat hij het nu snel schriftelijk in de uitspraak vast zou leggen en de advocaat van de andere partij een zelfde soort telefoontje zou doen.

Als je de uitdaging niet aangaat, verandert er niets.

Wilma Bouma

Elk kwartaal schrijf ik een column Recht & krom voor De Riepe, het straatmagazine Noord Nederland. Deze column werd gepubliceerd in juni 2018.