Tijdens het boodschappen doen in de stad moest ik echt even in mijn ogen wrijven. Ik meende Tim te zien lopen, maar dat kon toch niet? Tim kwam altijd hinkelend en op krukken mijn kantoor binnen en hij was blij dat er een lift in het kantoorpand zat.

De zaak

Tim kwam met enige regelmaat bij mij op kantoor zijn zaak bespreken. Hij was namelijk, op zijn dagelijkse autorit van werk naar huis, door een andere auto aangereden. Een enorme ravage had dit opgeleverd en Tim was daar niet zonder kleerscheuren uitgekomen. Hij had last van zijn benen, rug en nek. Tim was er heilig van overtuigd dat de bestuurder van de andere auto de schuldige was. Maar toen deze bestuurder niet thuis gaf, kwam Tim bij mij met de vraag of ik een letselschadezaak op wilde starten. Tim had direct een uitgesproken mening over de schuldvraag en het schadebedrag waar hij recht op zou hebben.

Geen hysterische toestanden

Ik legde Tim uit dat ik graag eerst meer feiten wilde hebben om de zaak goed op waarde te kunnen schatten. Maar zodra ik ook maar een paar kritische vragen stelde, wierp Tim mij voor de voeten dat ik hem wel moest geloven om dan weer te komen met zijn vraag over hoeveel euro deze zaak aan schadevergoeding op zou leveren. Om Tim weer enigszins met beide benen op de grond te krijgen, gaf ik aan dat we in Nederland wonen en niet in Amerika. Kortom: zaken worden reëel bekeken. Hier geen hysterische toestanden.

Eerlijk duurt het langst

Het werd me tijdens de diverse gesprekken met Tim duidelijk dat hij zelf een duidelijk beeld van de zaak had en kritische vragen en tegenspraak niet accepteerde. 
Het feit dat ik hem steeds voorhield dat ik van eerlijkheid en duidelijkheid houd, scheen daar ook niet bij te helpen.  Juist om verwachtingen zo goed mogelijk te kunnen stroomlijnen. Maar Tim leek hier geen belang bij te hebben en had zijn eigen visie op de zaak. Totdat we een zitting bij de militaire kamer in Arnhem hadden. Zijn tegenligger, en veroorzaker van het ongeval volgens Tim, was namelijk een militair.
De rechter stelde Tim allemaal kritische vragen en riep hem naar voren. Samen met de andere bestuurder gingen ze de situatie tekenen en reconstrueren. Toen werd pijnlijk duidelijk dat niet de militair, maar Tim de veroorzaker van het ongeluk was. Tim was druk met zijn navigatie en telefoon geweest en daardoor op de andere weghelft terecht gekomen. Tim keek vanaf de tekentafel bij de rechter nog even naar mij, alsof ik nog een wonder kon verrichten. Bij de militaire kamer van rechtbank Arnhem werd duidelijk dat niet alles is wat het lijkt.

Ademhalen en loslaten

Na afloop van de zaak wist Tim niet hoe snel hij de rechtbank moest verlaten. Hij gaf mij nog vluchtig een hand en liep toen, net zoals ik hem destijds in de stad had zien lopen, snel naar buiten. Het was voor mezelf een wonderlijke ervaring, maar tegelijkertijd ook een levensles “Soms moet je gewoon even ademhalen, loslaten en kijken wat er dan ontstaat”.

Wilma Bouma

Elk kwartaal schrijf ik een column Recht & krom voor De Riepe, het straatmagazine Noord Nederland. Deze column werd gepubliceerd in december 2018.